علی (ع) میفرمایند : عده ای خدا را به خاطر بهشت عبادت میکنند که این ها تاجرند ، و عده ای خدا را به خاطر ترس از او عبادت میکنند که این ها برده اند و عده ای خدا را به خاطر خود ایشان عبادت میکنند که این ها بنده اند.
برخی دعا میکنند تا به بهشت بروند که اینان مصداق تاجرند و برخی دیگر برای خود خدا دعا میکنند ؛ به عبارت دیگر دعا میکنند تا از آنچه که خدا در وجودشان نهاده و به طور فطری به آن گرایش دارند و فراموش شده و از خاطر رفته ، از آن آگاه شوند و اوامر خدا را انجام دهند و به لقای او برسند اگر چه بهشت هم بر اینان واجب میشود ،لکن هدفشان خداست و نه بهشت . مانند کسی که خانه ای میسازد و هدفش ساختن خانه است اما وقتی که خانه را ساخت و تکمیل شد از آن انتفاع میبرد و این پاداش بنا کردن خانه است.
دعا آگاهی دهنده و بیدار کننده است . همه ی افراد نوع انسان به طور فطری به سمت کمالات گرایش دارند . مثلا میدانند که عدالت خوب است ، آزادی خوب است ، جهاد در راه خدا خوب است و عا کردن خوب است و قس علی هذا . انسان با این که هر آنچه کمال نامیده میشو دگرایش دارد ، به دلیل مشغله ی زیاد به طور طبیعی آن ها را فراموش میکند و همیشه به طور مستمر و مداوم نیاز به تذکر و یاداوری دارد و لذاست که خداوند ببه پیامبر میفرمایند که تو را مذکِر فرستادیم یعنی یاد آوری کننده و میفرمایند قرآن را ذکر قرار دادیم . نوع انسان وقتی که دعا میکند شعله ی این گرایش ها در وجودش روشن میشود و اگر این دعا خواندن مداومت داشته باشد و مستمر باشد باعث میشود که انسان از جهت بعد معنوی رشد کند و متخلق به اخلاق و آراسته به خوبی ها بار بیاید ؛ لذا توسیه شده که هر روز قرآن خوانده شود و با قرآن انس گرفته شود زییرا یک مسلمان معتقد است که قرآن نور است و همه ی کمالات در آن نهفته است و قرآن بهترین هشدار دهنده و آگاهی دهنده و یاداوری کننده است.
مطلب بعد این که دعا نباید موجب مسئولیت گریزی ، سستی ، تنبلی و انفعال شود و صرف دعا راه به جایی نمیبرد و دعا توام با عمل است که منتج به نتیجه میشود زیرا دعا و عمل مکمل یکدیگرند.
والسلام
