این ادب است که اگر کسی به تو کمکی کرد یا چیزی داد از او تشکر و قدر دانی کنی و سعی کنی که لطفش را هر طور که در توان داری جبران کنی. حالا اگر کسی به تو کمک کرد و تو نه تنها به فکر جبران نبودی که همه هم و غم خود را ضرر رساندن به وی کرده و از هیچ کار ناشایستی بر علیه او دریغ نمیکنی. حالا اگر او باز هم کمک کرد چه میکنی؟ باز هم به کارت ادامه میدهی یا نه دیگر به خودت می آیی و میفهمی که چه خطایی مرتکب شده ای!!!!!
این است حکایت ما و خدایی که همه موجودات را برای انسان مسخر کرد تا در آرامش کامل به سر ببرد و شکرش را به جا بیاورد. انسان هر چه تمرد کرد، خدای متعال به دل نگرفت و باز هم به انسان فرصت داد و نعمتش را دریغ نکرد ولی انسان مغرور تر شد. که فرمود: ما غرک بربک الکریم. و آن قدر به این رذیله و مفسده ادامه داد که قلبش سیاه و سیاه تر شد. آیا مگر خوبی زیاد باعث عصیان میشود. نه محبت و عشق زیاد باعث خجلت و افتادگی انسان میشود نه تکبر. رحمان و رحیم بودن خدا و وعده های بخشش باعث اصرار برگناه نمیشود.
